Όταν έχεις διανύσει τη μισή σου ζωή και συνειδητοποιείς ότι δεν ξέρεις ποια είσαι και δεν σου αρέσει αυτή που μέχρι τώρα ήσουν αλλά δεν έχεις ιδέα τι να κάνεις με αυτό.

Έτσι ήρθε η Κ.

Με θυμό και ένα τεράστιο κατηγορώ που επέτρεψε να τη χειρίζονται όπως ήθελαν, που φοβήθηκε να πει όχι, που επέτρεψε να την υποτιμούν και να την κακοποιούν.

Η Κ. δεν μπορεί να το συγχωρέσει αυτό στον εαυτό της. Είναι η μισή ζωή της! Και δεν την έζησε ούτε όπως ήθελε ούτε όπως της άξιζε.

Και ο θυμός άρχισε σιγά σιγά να μεταμορφώνεται σε λύπη, σε πικρία. Άρχισε να λυπάται που δεν την προστάτευσε όσο έπρεπε, που δεν ύψωσε το ανάστημά της όταν έπρεπε, που δεν μίλησε όταν έπρεπε να μιλήσει, που δεν έφυγε όταν έπρεπε να είχε φύγει.

Μπροστά στα μάτια μου η επίθεση άρχισε να γίνεται συμπόνια κι αυτό ξέρω καλά πως είναι το πρώτο βήμα για την αλλαγή.

Γιατί να πρέπει όμως να γίνει με τόσο δύσκολο τρόπο; Γιατί να στοιβάζουμε τα προβλήματα στην αποθήκη του μυαλού μας και να μην τα αντιμετωπίζουμε τη στιγμή που συμβαίνουν;

Η απάντηση βρίσκεται σε εμάς.

Στην εμμονή μας να φαινόμαστε δυνατοί και να μη ζητάμε βοήθεια εγκλωβίζοντας τον εαυτό μας μέρα με τη μέρα.

Στην εμμονή μας να φαινόμαστε καλοί για να μη χάσουμε την αγάπη και τη συμπάθεια των άλλων.

Ποιος είπε ότι αγάπη σημαίνει βία;

Γιατί στην πραγματικότητα αυτό κάνω.

Με βι-άζω κάθε φορά που επιτρέπω να με χειριστούν με οποιοδήποτε τρόπο και με φιμώνω, μου κλείνω το στόμα.

Μόνο που ο βιαστής είμαι εγώ.

Κανείς άλλος δεν θα είχε τόση δύναμη πάνω μας αν δεν την επιτρέπαμε λίγο λίγο, κάθε μέρα με τα «μικρά» και καθημερινά «δεν πειράζει» που λέμε.

Τι θα γινόταν άραγε αν αρχίζατε να λέτε «όχι»;

Ποιοι θα έμενα δίπλα σας και ποιοι θα έφευγαν;

Ποιοι θα σας υπενθύμιζαν την αγάπη με βία και ποιοι θα σας έδειχναν πως η αγάπη είναι άνευ όρων και προϋποθέσεων;

Και το σημαντικότερο:

Εσείς θα μένατε δίπλα σας;